Prozac’lı Günler

 Kuyudan, mağaradan çıkmış gibiyim. Karanlıklar yok oluyor tek tek şükürler olsun. Gençliğim gidiyor; ne iş ne aşk hiçbir şey başaramadım diye hissettiğim yetersizlikler azaldı. Her şeyi çok taktığım günler azaldı. Kaygılarım benliğimi ele geçirmişti, şükürler olsun geçti gitti kötü günler. Bunları kendi başıma aşmayı çok denedim bu aşamada ekstra yoruldum. Neden bir uzmana başvurmak en son çare bizim kültürümüz de keşke ilk çıkmazda bir uzmana koşsaydım o zaman yıllarım bu kadar gereksiz çileyle dolmazdı. Olaylara duygularımı katmadan baktığım zaman her şey o kadar net gözüküyor ki hayret ediyorum “ben enayiymişim önceden yahu!” dediğim çok oldu bu süreçte. Hep bir şeylere koşturmayı, bir şeyler başarmak zorundaymış gibi yetiştirdi sistem bizi. Ben kendi adıma red ediyorum bu sistemi. Zaman harcanmak İçindir sözü bu aralar hayat felsefem. Yarına kıyamet kopuyor deseler isterse bugün de kopabilir derim. Oh mis gibi hayat devam ediyor diyorum her anım benim, şükürler olsun kendimi yeniden kazandım bu süreçte kendini kaybeden niceleri de umarım kendini bulup kurtarır. Beynimi sıfırladım algılarımı pozitife dönüştürmeye gayret ediyorum, biliyorum ki Allah’ta destek veriyor. En dibi görenler çok iyi bilir ki hayatta kalmak İçin yükseklere çıkmak hayata bağlanmak İçin tek çaredir. Bu gece bu kadar yeter bence tekrar yazmaya çalışacağım o zamana kadar sevgiyle…