BİR YILIN ARDINDAN…

​

Bu yıl bana çok şey öğretti.

Bazılarını isteyerek, bazılarını canım yanarak öğrendim.

Güldüğüm günler oldu,

ama bu yıl daha çok sessiz kaldım.

İçime çekildim.

İnsanları izledim.

Kendimi dinledim.

Bazı hayallerim ertelendi,

bazı insanlar yolumdan geçti,

bazılarıysa olması gerektiği gibi yolumdan çıktı.

Bu yıl anladım ki

her gülüş iyi niyet,

her yakınlık güven,

her söz gerçek değilmiş.

Ama şunu da anladım:

Ben hâlâ inanabiliyorum.

Hâlâ merhametliyim.

Hâlâ bir başkasının acısına kalbim sızlıyor.

Belki biraz yoruldum.

Belki eskisi kadar hızlı sevinmiyorum.

Ama artık daha derin seviyorum,

daha temkinli,

daha kendimden vazgeçmeden.

Bu yıl bana şunu öğretti:

Her şeyle savaşılmaz.

Bazı şeylerden uzaklaşılır.

Bazı insanlara mesafe,

bazı duygulara sabır gerekir.

Kaybettim sandığım şeylerin

aslında beni koruduğunu fark ettim.

Yaşamadıklarımın,

başımı eğmediğim yerlerin

birer lütuf olduğunu…

Bu yılın sonunda geriye dönüp baktığımda

şunu söyleyebiliyorum:

Ben elimden geleni yaptım.

Kalbimi kirletmedim.

İnsanlığımı kaybetmedim.

Yeni yıldan mucizeler istemiyorum.

Sadece:

• daha az yük,
• daha çok huzur,
• içime sinen insanlar,
• kalbimi yormayan yollar istiyorum.

Bu yıl bitti.

Ben kaldım.

Ve bu, başlı başına bir umut. 

Bu yılın sonunda kalbimden geçen tek niyet şudur:

Allah’ım,

beni yoranı benden uzaklaştır,

beni büyütene yaklaştır.

Kalbimi kirletenlerden değil,

kalbimi genişletenlerden eyle.

Gücümü sessizlikten,

huzurumu sadelikten,

mutluluğumu küçük ama gerçek anlardan alayım.

Beni bana rağmen koruduğun her an için şükürler olsun.

Göremediğim tehlikelerden çekip aldığın için,

olmadı sandığım şeylerin aslında korunma olduğunu öğrettiğin için…

Yeni yılda bana:

acele sevinçler değil,

kalıcı huzurlar ver.

Kalbimi yormayan insanlar,

ruhuma iyi gelen yollar,

niyetime yakışan kapılar nasip et.

Ve ne olursa olsun,

beni insanlığımı kaybetmeyecek kadar güçlü kıl.

Âmin.