SABAH TAZELİĞİ

​Sabah, dünyanın en dürüst anıdır.

Henüz kimse rolüne girmemiştir.

Güneş bile temkinli doğar; sanki “hazır mısın?” diye sorar hayata.


Sabahları seviyorum. Çünkü sabah, insanın içindeki gürültüyü susturur. Dün olan biten, kırılanlar, yarım kalanlar… Hepsi bir süreliğine beklemeye alınır. Yeni bir sayfa açılmaz aslında; sayfa zaten oradadır, sadece tozu silinir.


Bir çiçeğin üzerinde titreyen çiy damlası gibi başlar gün. Küçük ama berrak. O damla düşerse, dünya eksilmez; ama düşmeden önce, bakana umut olur. Sabah da böyledir. Büyük vaatler vermez. Sadece “buradayım” der.


Kelebekler sabahları daha sessiz uçar. Göze görünmek için değil, var olmak için. Kanatlarıyla değil, niyetleriyle dokunurlar güne. Onlardan öğrenilecek çok şey var: Acele etmeden başlamak, hafif kalarak ilerlemek, kimseyi incitmeden geçip gitmek…


Sabahın bir adabı vardır. Yüksek sesle konuşmaz. Dünle tartışmaz. Yarını korkutmaz. Sadece bugünü elinden tutar.

Ve insana şunu fısıldar:

“Her şey olmak zorunda değilsin. Bugün sadece iyi niyetli ol yeter.”


Eğer bu sabah içinizde küçük bir ferahlık varsa, bilin ki gün size düşman değil. Belki yorgunsunuz, belki eksik… Ama sabah, eksiklere kızmaz. Onları yumuşatır.


Bugün güne böyle başlayın:

Bir nefes.

Bir teşekkür.

Ve mümkünse, biraz sessizlik.


Gerisi kendiliğinden gelir. 🌿☀️🦋


Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

MOR IŞIĞIN HİKAYESİ

Resim
Ormanın en yüksek yerinde yaşardı o. Kimsenin kolayca göremediği, baksa bile fark edemediği bir yükseklikte… Ağaç tepelerinde sessizce dolaşan bir EMPEROR kelebeği. Onu tanıyan çok azdı. Çünkü ne çiçeklere konar ne de kalabalıkların içinde görünürdü. Aşağıda hayat akar, insanlar telaşla yürürken o, yukarıdan bakar ve beklerdi. Bir gün orman yoruldu. Ağaçlar kesildi, dallar seyrekleşti, rüzgâr artık eskisi gibi kokmuyordu. Emperor kelebeği ilk kez aşağı inmeyi düşündü. Kanatlarını açtığında ışık tam doğru açıdan vurdu. O an kanatlarında mor bir parıltı belirdi. Ne boyaydı bu ne de süs… Sadece ışıkla doğru yerde buluşmanın sonucu. Aşağıda onu gören biri durdu. Yorgundu, kafası doluydu, hayattan kırılmıştı. Kelebekle göz göze geldiler. Belki bir saniye, belki daha az… Ama o an, ikisi için de yeterliydi. Kelebek hiçbir şey söylemedi. Zaten onun dili sessizlikti. Ama adam şunu hissetti: Bazı varlıklar saklanır çünkü herkes onları anlayacak olgunluk da değildir. ...
Devamı

RUH MU BEDEN Mİ?

Resim
Zaman geçiyor ve insanoğlu zaman geçtikçe ruhunu tanıyor, bazısı bir ömür tanıyamıyor ruhunu. Ruhu ruhuna uyana denk gelmek hayattaki en büyük şanslardan biri. Ruhu güzelleştirmenin yollarını aramalıyız çünkü en özel insanlar hep ruhuyla barışık, ona sahip çıkan insanlardan oluşuyor.  Bedenimiz gözle görülüyor ve ufak yarada hemen tedavi etmemiz gerekiyor değil mi oradaki yara enfeksiyon kapıp büyümesin, çabucak iyileşsin diye değil mi? Peki aynı hassasiyeti ruhumuza göstermemiz gerekmiyor mu? Beden ve ruh mükemmel bir uyum ile yaratılmış, ruhsuz bir beden sadece leştir anlatabiliyor muyum!  Ruhumuzu hergün maddi çıkarlar adına hapsediyoruz, nasıl mı; hiç istemediğimiz işlerde çalışarak, hiç sevmediğimiz insanlarla yüzgöz olarak, asla ruhumuzun ait olmadığı hayatlar yaşayarak huzur ve mutluluğu arıyoruz ve bu yapılana gerçekten aptallık deniliyor. Öyle garip bir dünyadayız ki bedenin güzelliği için insanlar hiç çekinmeden çok büyük sermayeler.harcıyor, tamam bedeni...
Devamı

YAŞAMAYI SERÇELERE SORUN.

Resim
​ Serçeler: Küçük Ama Hadleri Yok Bugün serçelerle karşılaştım. Karşılaşmak diyorum çünkü bu bir “görme” değildi, resmen baskın yedim. Bir ağaca konmuşlardı. Ama öyle iki üç tane falan değil… Ağacı baştan sona donatmışlardı. Dal dal, yaprak arası, yer yer toprağa inip tekrar havalanan bir serçe organizasyonu. Üçü kadraja girdi ama belliydi: Gerisi perde arkasında. Serçeler zaten küçük olmalarına rağmen bunu asla kabullenmeyen canlılar. Kendi boyutlarıyla ilgili hiçbir kompleksleri yok. Tam tersine, sanki evren onlara biraz dar gelmiş gibi davranıyorlar. Zıplıyorlar. Durmadan konuşuyorlar. Birbirlerine laf yetiştiriyorlar. Sanki hepsinin acil anlatması gereken bir hikâyesi var. Bir tanesi yere indi. Diğeri “orası benimdi” der gibi baktı. Üçüncüsü zaten karışmaya hazırdı. Ciddiyim, serçeler tam bir mahalle ekibi. Ama en güzeli şu: Ne yaparlarsa yapsınlar hayattan kopmuyorlar. Soğuk, yapraklar kurumuş, dallar çıplak… Umurlarında değil. Hayat varsa, serçe...
Devamı