Sapho Longwing

​Sapho Longwing (bilimsel adı Heliconius sapho), 

Bu kelebek Orta ve Güney Amerika’nın tropik ormanlarında yaşar. En dikkat çekici yanı siyah kanatlarının üzerindeki süt beyazı şeritlerdir. Gösterişten uzak ama çok asil… Sanki “sessiz zarafet” diye bir kavram varsa, vücut bulmuş hâli.


🌸 En güzel özelliği:

Sapho longwing diğer pek çok kelebekten farklı olarak polenle beslenir. Bu sayede çok daha uzun yaşar. Yani o, kısa bir ömürle yetinmeyen, hayatta kalmayı ve derinleşmeyi seçen bir kelebek.


🌿 Uçuşu:

Aceleden uzak… Panik yok. Kanatlarını yavaş ama kendinden emin çırpar. Ormanda süzülürken sanki “buradayım ama kimseyi rahatsız etmiyorum” der.


🤍 Sembolizmi:


  • Sessiz güç
  • Zarafetle dayanıklılık
  • Göze sokmadan fark edilmek
  • Kısa değil, anlamlı bir hayat

Eveeeettt şimdi de bu eşsiz güzellikteki yaratığın hakkın da büyülü bir hikaye zamanı; 

SABAHIN KELEBEĞİ

Sabahın erken saatlerinde, dünya henüz uykudan tam uyanmamışken,

ormanın kalbinde siyah ve beyazın sessiz bir ahengi süzülür:

Sapho Longwing kelebeği.


O bağırmaz.

Renkleriyle göz kamaştırmak gibi bir derdi yoktur.

Ama fark edilir…

Çünkü gerçek zarafet, sessiz olanın içindedir.


Sapho Longwing, kısa bir ömürle yetinmeyenlerdendir.

Polenle beslenir;

yani yüzeyde kalmaz, derine iner.

Hayattan sadece nektar değil, anlam toplar.

Bu yüzden daha uzun yaşar.

Bu yüzden daha bilgedir.


Kanatlarını aceleyle çırpmaz.

Panik bilmez.

Süzülür…

Sanki evrenle arasında gizli bir anlaşma vardır.

“Ben buradayım” der,

“ama kimseyi incitmeden.”


Siyah kanatlarının üzerindeki beyaz çizgiler,

ışığın karanlıkla barıştığı yeri anlatır.

Karanlığın içinde kaybolmayan,

ışığı ise bağırarak taşımayan bir ruhu…


Sapho Longwing bize şunu fısıldar:

Güç, her zaman yüksek sesle gelmez.

Bazen bir sabah sessizliğinde,

yavaş bir uçuşta,

kalbe değen bir zarafette saklıdır.

Belki bir gün bir gün bizde öğreniriz sessiz ve anlamlı olmayı…

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

MOR IŞIĞIN HİKAYESİ

Resim
Ormanın en yüksek yerinde yaşardı o. Kimsenin kolayca göremediği, baksa bile fark edemediği bir yükseklikte… Ağaç tepelerinde sessizce dolaşan bir EMPEROR kelebeği. Onu tanıyan çok azdı. Çünkü ne çiçeklere konar ne de kalabalıkların içinde görünürdü. Aşağıda hayat akar, insanlar telaşla yürürken o, yukarıdan bakar ve beklerdi. Bir gün orman yoruldu. Ağaçlar kesildi, dallar seyrekleşti, rüzgâr artık eskisi gibi kokmuyordu. Emperor kelebeği ilk kez aşağı inmeyi düşündü. Kanatlarını açtığında ışık tam doğru açıdan vurdu. O an kanatlarında mor bir parıltı belirdi. Ne boyaydı bu ne de süs… Sadece ışıkla doğru yerde buluşmanın sonucu. Aşağıda onu gören biri durdu. Yorgundu, kafası doluydu, hayattan kırılmıştı. Kelebekle göz göze geldiler. Belki bir saniye, belki daha az… Ama o an, ikisi için de yeterliydi. Kelebek hiçbir şey söylemedi. Zaten onun dili sessizlikti. Ama adam şunu hissetti: Bazı varlıklar saklanır çünkü herkes onları anlayacak olgunluk da değildir. ...
Devamı

RUH MU BEDEN Mİ?

Resim
Zaman geçiyor ve insanoğlu zaman geçtikçe ruhunu tanıyor, bazısı bir ömür tanıyamıyor ruhunu. Ruhu ruhuna uyana denk gelmek hayattaki en büyük şanslardan biri. Ruhu güzelleştirmenin yollarını aramalıyız çünkü en özel insanlar hep ruhuyla barışık, ona sahip çıkan insanlardan oluşuyor.  Bedenimiz gözle görülüyor ve ufak yarada hemen tedavi etmemiz gerekiyor değil mi oradaki yara enfeksiyon kapıp büyümesin, çabucak iyileşsin diye değil mi? Peki aynı hassasiyeti ruhumuza göstermemiz gerekmiyor mu? Beden ve ruh mükemmel bir uyum ile yaratılmış, ruhsuz bir beden sadece leştir anlatabiliyor muyum!  Ruhumuzu hergün maddi çıkarlar adına hapsediyoruz, nasıl mı; hiç istemediğimiz işlerde çalışarak, hiç sevmediğimiz insanlarla yüzgöz olarak, asla ruhumuzun ait olmadığı hayatlar yaşayarak huzur ve mutluluğu arıyoruz ve bu yapılana gerçekten aptallık deniliyor. Öyle garip bir dünyadayız ki bedenin güzelliği için insanlar hiç çekinmeden çok büyük sermayeler.harcıyor, tamam bedeni...
Devamı

YAŞAMAYI SERÇELERE SORUN.

Resim
​ Serçeler: Küçük Ama Hadleri Yok Bugün serçelerle karşılaştım. Karşılaşmak diyorum çünkü bu bir “görme” değildi, resmen baskın yedim. Bir ağaca konmuşlardı. Ama öyle iki üç tane falan değil… Ağacı baştan sona donatmışlardı. Dal dal, yaprak arası, yer yer toprağa inip tekrar havalanan bir serçe organizasyonu. Üçü kadraja girdi ama belliydi: Gerisi perde arkasında. Serçeler zaten küçük olmalarına rağmen bunu asla kabullenmeyen canlılar. Kendi boyutlarıyla ilgili hiçbir kompleksleri yok. Tam tersine, sanki evren onlara biraz dar gelmiş gibi davranıyorlar. Zıplıyorlar. Durmadan konuşuyorlar. Birbirlerine laf yetiştiriyorlar. Sanki hepsinin acil anlatması gereken bir hikâyesi var. Bir tanesi yere indi. Diğeri “orası benimdi” der gibi baktı. Üçüncüsü zaten karışmaya hazırdı. Ciddiyim, serçeler tam bir mahalle ekibi. Ama en güzeli şu: Ne yaparlarsa yapsınlar hayattan kopmuyorlar. Soğuk, yapraklar kurumuş, dallar çıplak… Umurlarında değil. Hayat varsa, serçe...
Devamı